Wanneer Italianen 's morgens luid jammerend over de grond rollen of met lege blikken heen en weer wiegen, kan dat twee dingen betekenen. Of de koffie is op. Of het wordt wel erg zonovergoten die dag. Na vijf minuten wandelen wist ik het zeker: de koffie was niet op.

Een kort dagje vandaag. Heel vroeg begonnen omdat het tropo calda is. En dus stapte ik om twaalf uur Pietralunga binnen. Yogurt à bere, koffie en cola. Na 27 kilometer vond ik het welletjes en ga ik me eens begeven in het wilde toeristenleven.

Op deze zonnige dag opgelopen met twee Oostenrijkse dames. En ook zij waren overtuigd dat het beeld van Fransiscus die uitkijkt naar iets in de verte een toevoeging is aan het werelderfgoed. Een nieuwe David op de ballustraden van het klooster Montecasale. Het klooster waar je geen cappuchino moet bestellen omdat je dan een monnik mee krijgt. 

De Santiago gangers krijgen ergens wat gratis wijn uit een kraantje onderweg. De wandelaars naar Rome krijgen Campari. Verschil moet er zijn. En terecht. Want dit is weliswaar mooi maar ook een uitdagende wandeling (wat het ook weer mooier maakt). Ik heb een vermoeden dat de auteurs van het wandelboek in de winter extra keien storten op de verschillende afdalingen.

Als in de wandelgids 'Fransiskaanse voetreis' staat dat een helling steil is dan is dat ook zo. Als in diezelfde gids staat 'de helling is steil maar er is veel schaduw' dan zit je in de derde ring van de hel. Wat een lol hebben de auteurs gehad volgens mij bij het bedenken van die zin. Heerlijk.

The shining. De enige gast in het hotel. Een spiegel in een donkere gang. Zie ik daar een kinderfietsje? Maar ook hier weer is iedereen supervriendelijk en staat de koffie klaar om 0515 uur. Echt waar. En het heeft ook nog geregend. En de komende dagen staan in het teken van bos. Het Casertijnse bos.

En opeens zie je een panda. De inteeltberen van het dierenrijk. In Nederland zouden ze in een streng gelovig dorp in Zeeland wonen. Panda's niet. Die leven in China en Burgers Zoo. Intelligenter dan nu wordt het niet meer. Toch hebben ze iets. Ze zijn doddig en grappig en aandoenlijk. Zelfs een steen met een pandahoofd maakt mensen vrolijk. 

Nog een dagje wachten en dan kan ik weer verder. Op de dag dat in het thuisdorp de festiviteiten (Stoke City Live) losbarsten, zal ik mijn dag slijten aan het zwembad. Heel vervelend inderdaad. Dus is er weer tijd voor lezersvragen.

Today I went to Firenze. The alarmclock was set on 0500 and by six i left Fiesole to the city of Dan Brown. Firenze is a great city with magificent architecture and a lot of history. And that's why i write this blog in English. For those american parents who are thinking about to send their children to Europe to study. Please don't.

Toen ik net afscheid nam van mijn nieuwe familie vond ik dat niet leuk. Toen ze de straat uitliepen en ik hen na keek kreeg ik een brok in mijn keel. Wat is het toch vreemd dat mensen die je vier dagen geleden nog niet kende, dit gevoel teweeg kunnen brengen. 

Het was misschien niet de leukste verjaardag maar zeker wel de zwaarste tot nu toe. Ten eerste omdat ik nu vijftig ben. Zwaar over de helft van mijn leven. Een oude man die met bruine slippers in een relaxstoel zit te dommelen tot hij op bed mag.

Lekker wakker worden is dat zeg. Je nog een keer omdraaien in plaats van op pad te gaan. Natuurlijk gaat het slapen dan niet meer. Opstaan dus. De bar op de camping is al open en de brioches warm. Dus heerlijk ontbeten op het terras met uitzicht op de bergen. Het lijkt wel vakantie.