Toen ik net afscheid nam van mijn nieuwe familie vond ik dat niet leuk. Toen ze de straat uitliepen en ik hen na keek kreeg ik een brok in mijn keel. Wat is het toch vreemd dat mensen die je vier dagen geleden nog niet kende, dit gevoel teweeg kunnen brengen.
Vanochtend vroeg opgestaan. Maar Silvia en Carla nog vroeger. Er stond al een uitgebreid ontbijt klaar met heerlijke koffie. Hierdoor en het feit dat haardrogers en op tijd weg willen bij vrouwen niet samengaan. Hoorde ik daar voor de derde keer de föhn?
Maar Carla en Laura hadden wel mooi haar vanmorgen. Nog steeds vroeg vertrokken we richting Florence. Ik zou in Fiesole blijven omdat ik een paar dagen moet wachten voor noodzakelijke doping. De etappe vloog voorbij en we namen afscheid in Fiesole. En zoals gezegd ben ik niet van afscheid en nu ook niet. Rotgevoel. Dat komt omdat we het zo leuk hadden. Denk ik.
Vandaag al weer een stuk Italië achtergelaten en ik ga nu Umbrië en de Toscane in. Het schijnt nog mooier te zijn dan dit gebied maar ik moet het nog zien. Nu zit ik echter bij het zwembad. Bier binnen bereik. Dus nog meer genieten. En nadenken over hoe mooi de mensheid eigenlijk is. Of is dit weer te melodramatisch en spreekt de drank?
Grazie per i bei giorni Laura, Lorenzo, Slivia, Gianluca, Carla!
Reactie plaatsen
Reacties