Wanneer Italianen 's morgens luid jammerend over de grond rollen of met lege blikken heen en weer wiegen, kan dat twee dingen betekenen. Of de koffie is op. Of het wordt wel erg zonovergoten die dag. Na vijf minuten wandelen wist ik het zeker: de koffie was niet op.
Al weken heb ik het gevoel dat ik mijn eigen waterval met me mee tors. Door de inspanning worden de poriën behoorlijk doorgespoeld en de koperen ploert zorgt dan nog eens voor een toetje.
Maar als echte Winschoter met Friese roots maakt me dat niet zo veel uit. Hoe heter hoe beter. Bij ons is het tenslotte ook wel eens twintig graden. Dus op weg naar Gubbio vandaag. Twee Duitsen ontmoet die elk jaar een paar etappes lopen van de 'Nederlandse' route. 👍
Na een uurtje afscheid genomen van deze Dirndl's en weer door naar de verte. De koekoek is gelukkig ook weer terug. Ik merk dat ik tegen haar begin te praten.
Of als ik haar even niet hoor, vraag ik of ze een teken van leven wil geven. Al sinds mijn vertrek hoor ik haar elke dag. Het is mooi om te denken dat het dezelfde koekoek is. Het leven is mooi. Er is veel te zien, te horen en te ruiken.
Vlinders. Slangen. Herten. Hazen. Bloemen in alle soorten en maten. Wat is dit genieten. De roofvogels mis ik wel. Misschien toch maar afscheid nemen van deze wandelweg en de E1 opzoeken na Assissi? Maar zal de koekoek me dan blijven begeleiden? En wil ik niet te graag naar huis?
Na lang wikken en wegen toch maar een museum bezocht. Licht en donker. Goed en kwaad. Een modern verhaal van macht, God, gevallen engelen en verlossing. Kortom ook weer zeer verhelderend.
Maar geef mij maar de natuur van nu. Met de bloemen maar vooral de dieren. Man, wat heb ik veel gemist de afgelopen jaren! En de afstand: 29 kilometer.
Reactie plaatsen
Reacties