De droom is nagejaagd. Rome is gehaald. Te voet. Alleen. Met de steun van het thuisfront. Mijn mannelijkheid is bewezen en er is over belangrijke dingen nagedacht.
Conclusie: Volgens mij ben ik wel op de goede weg in het leven. Natuurlijk is er wel het nodige te verbeteren. Zo heb ik het met betekenisvolle blik in de verte kijken nog niet helemaal onder de knie. En de gave om te pas en te onpas wijsheden uit te kramen, moet ook nog worden ontwikkeld.
Dromen zijn gedroomd en nieuwe doelen gemaakt. Zoals een 24 uurs wandeling omdat ik benieuwd ben hoeveel kilometers ik in een dag kan lopen. Andere doelen voor de toekomst: het Pieterpad lopen met onze hond. Het South West Coast Path, the Pennine Way, Norge pa Langs. Of nog een keer Het Fransiskaanse voetpad. De tijd zal het leren.
We zijn thuis niet zo van het kamperen. Nat. Koud. Met de WC rol onder de arm 's morgens naar het toiletgebouw. Dan een veldje waar de caravans en tenten zo zijn opgesteld als op een verjaardagsfeestje. Maar echt erg is het lawaai dat (andere) mannen maken als ze onder de douche staan. Hoe zit dat?
Kabbel de kabbel. Kabbel de kabbel. Kabbel de kabbel. Ruppertsklamm. Kabbel de kabbel. Nassau. Steiler kan volgens mij niet. Steiler gaat het niet worden. Toch? Nondeju.
De Rheinsteig is geweldig. Het zou gewedigst zijn als er niet zoveel geklommen en gedaald hoefde te worden. En je wordt helemaal gek van de uitzichten. Heb je net het ene geweldige uitzicht gehad, is daar al weer het volgende.
De foto links laat mijn belangrijkste items tot nu toe zien. Een accu, een telefoon (beide leeg om de drie dagen), wat tape om blaren te voorkomen. Een veiligheidsspeld en betadine als dit niet is gelukt. Gehwol smeerseltje voor na het lopen. Oordopjes. En sudocreme om preventief schuurplekken tegen te gaan.
Maria. Wie kent haar niet. De hoofdrolspeelster uit de West Side Story die verliefd werd op Tony. En ik ben nu op de plek waar de eerste uitvoering van deze musical werd uitgevoerd. Remagen. Je weet wel die plaats van die brug. Maar dan zonder brug. Het is een ingewikkeld verhaal en toch weer niet. Ik leg het even uit.
Op de dag dat sommige Groningers voor Ajax zijn, heb ik de laatste vlakke kilometers achter de rug. 51 om precies te zijn. Dat hadden wat mij betreft twee minder mogen zijn. Toch halen mijn kilometers het niet bij de twintig per dag die een vrouw moest afleggen om de Russen te ontvuchten. De dame in kwestie was 92 jaar oud en zeer vief. Mooie pauze langs de Rijn.
Vuur. Vuur is zo kalmerend. Starend in een mooi gestookt vuurtje brengt je terug in de tijd. Holbewoners die zittend bij het vuur enige warmte proberen te krijgen. Nadenkend hoe ze de volgende keer die mammoet wel kunnen vangen.
Wietse Pathuis dood. Eén van de aardigste collega's die ik heb gehad, is overleden. Drie maanden voor zijn pensioen. Wietze was altijd vrolijk. Speelde accordeon als de beste. Maar hij is er niet meer. Hij komt nooit meer terug.
Het afgelopen jaar heb ik allerlei wandelroutes gezocht (en gevonden) die aan elkaar vastgeknoopt tot Rome zouden leiden. Van deze routes heb ik vervolgens de GPS bestanden gedownload. En zo had ik naast een papieren route ook een digitaal bestand.
Ging ik gisteren via het noorden Krefeld binnen. Vanmorgen liep ik door de zuidelijke stadsdelen. Het contrast in deze stad best groot. In de noordelijke stadshelft een golfterrein (waar ik mijn flessen mocht vullen), een zeer goed onderhouden volkstuincomplex, Jugendstil huizen en andere villa's.
Vandaag was een dag van uitersten. Van heel mooi naar extreem lelijk. Van een gemiddelde afstand naar behoorlijk wat meer. Van vriendelijke Duitsers en super aardige. Van Frischluft Kurort Xanten naar een niet zo Frischluft Krefeld. En wat opvalt is dat veel gewone dingen niet mogen bij onze oosterburen (zie foto's).
Vandaag stond in het teken van wandelen door de weilanden en schrijden over zwaar gesubsidieerde wandelpaden richting Xanten. En langs de Rijn. Die de komende 400 kilometer mijn begeleidster zal zijn.