Kabbel de kabbel. Kabbel de kabbel. Kabbel de kabbel. Ruppertsklamm. Kabbel de kabbel. Nassau. Steiler kan volgens mij niet. Steiler gaat het niet worden. Toch? Nondeju.
Vandaag van Koblenz naar Braubach. Vanmorgen zo stil mogelijk mijn rugtas ingepakt. En opeens komt er een luidrochelende hondenuitlaatster langs. Volgens mij konden ze dat tot ver in de ruimte horen. Mij kun je dan opvegen. Luid lachend ging ik op pad. Heerlijk toch die mensheid?
Al rap langs een oefenterrein van het Duitse leger en een paar pittige hellingen beklommen. Onder het mantra 'jij wilde dit, sukkel' ging één en ander snel. Onderweg nog opgelopen met drie wandelaarsters uit Kassel (totaal overbodige informatie, ik wet het) die vijf dagen Rheinsteig gingen doen.
Onderweg op een heerlijke bank gerust. Een überbank. Übergroot. Übercomfortabel en über een steile helling gebouwd. Voetjes bungelen boven de diepte. En toen de 'wildromantische' (😀, Greet) Ruppertsklamm. Erectiele gevoelens waren bij mij niet te bespeuren maar het was wel erg mooi.
En ook hier mensen met slippers. Ik mag niet oordelen maar laten we het maar zo zeggen dat je enige mate van intelligentie moet bezitten om door te hebben dat je dom bent. Dat denkende, liep ik niets vermoedend verder. En toen werd het echt steil. En mooi. Maar voornamelijk de blik op oneindig en door. Nassau. Ik vergeet deze naam nooit weer.
Maar ik kies er zelf voor. Dit wilde ik graag. En het geeft ook wel een goed gevoel wanneer het doel is behaald. En ik was blij dat ik in Braubach aankwam. Tenminste. Een windhoos en weg waren de voortenten. Mijn tent klapte meerdere keren dubbel maar hij doet het nog. Geen schade. Spanning. Avontuur. Op kleine schaal.
Zo vind ik het mooi. Kabbel de kabbel met af en toe iets speciaals. En nu zit de specialen thuis en ik hier.
Koblenz - Braubach. En mijn eerste echte Duitse zoogdier (zie foto).
Reactie plaatsen
Reacties
Steil afdalen lijkt mij ook niet erg romantisch. De brede banken dan weer wel.
Hoe gaat het met je knieën? En met de ijsconsumptie?