Hitte is een keuze. Het is op het moment dat ik dit oppen vierendertig graden. Gelukkig waait het niet. Toch hou ik het op de Hermannsweg voor gezien. Het heilige moeten ontbreekt en dan voel je opeens wel de warmte. En dan blijkt dat de stem in mijn hoofd die naar huis wil, luider is dan die door wil.
Tot deze gedachte kwam ik op een pleintje in Borgholzhausen na vijftien kilometer te hebben gelopen. Het enige waar ik de afgelopen uren aan kon denken was, 'Is het nog ver?' of 'Waar kun je bier krijgen?'. Vooral dat eerste is raar als het nog niet eens negen uur 's morgens is.
Tussen de aardbeien en melk met bananensmaak door online een treinkaartje gekocht en toen was het rennen naar de trein. En nu ik zit te peinzen over wat had kunnen zijn, kreeg ik nog een inzicht. En die ga ik met jullie delen.
Ik merkte de afgelopen dagen dat ik een ander soort wandelaar ben dan twee jaar geleden toen ik nog wel echt kon genieten van een uitgezette route. Ik loop nu liever van A naar B. En dat ik dan net dat ene uitzicht moet missen? Jammer dan. Er komen er wel meer.
De Hermannsweg heb ik tot nu toe volgens het boekje gedaan. Ik ben er echter achtergekomen da het volgen van een route is voor mij niet synoniem voor plezier hebben. Het wandelen op zich vind ik leuk. En met een doel is het leuker.
En dat ontbrak deze week. Het heilige moeten was niet aanwezig. En dan valt de warmte opeens op. Niet dat ik er heel veel last van heb maar aangenaam? Dat zou wat overdreven gesteld zijn. De gedachte dat het de komende dagen dan ook nog eens warmer wordt... Het is opeens een extra last.
Net zoals die buik van mij. Dan kun je wel licht bepakt zijn maar je zeult wel die 40 pakjes bleuband mee om je middel. Dus daar valt ook nog wel wat te winnen. Echter geen blaren, geen kleine pijntjes en grote pijntjes. Gewoon een gemis aan een echt doel. En daar wordt aan gewerkt.
Reactie plaatsen
Reacties