Weemoed (dag 84)

Weemoed. Al terug kijkend naar de afgelopen weken, kreeg ik vandaag opeens een melancholisch gevoel. De reis van mijn leven (tot nu toe) loopt op zijn einde. Het reisdoel is in zicht, het avontuur bijna voorbij. Mijn hele lichaam voelde dat ook zo aan. Hoe ik dat weet? Al mijn poriën huilden schokschouderend vanaf een uur of zes deze morgen.

Een voordeel van vroeg vertrekken is dat je of veel kilometers maakt of dat je vroeg op een plaats van bestemming bent. Vandaag voor de laatste optie gekozen. Dus om twaalf uur een pizza en een biertje verwerkt om daarna de airco op te zoeken in een heuse Albergo. 

En er is een planning. Hoera! Er is een planning! Een planning. Sjongejongejonge. Op maandag kom ik in Rome aan en ga ik een ijsje eten. Op dinsdag een bezichtigingsdag zoals mijn broer en mijzelf Parijs hebben gedaan (heel veel gezien in heel weinig tijdl. Maar dan zonder de hond. Wel met een sigaar.

Natuurlijk bezoek ik dinsdag ook de Friezenkerk en kijk ik of er een souvenirzaak te vinden is in Rome. En ga ik nog meer ijs eten. Woensdagmorgen wordt er dan weer terug gevlogen.

Woensdag al Loopinator? Zo snel? Het is Rome weet je? Een bakermat ja. Rinse? Waarom? Ik weet het maar ik ga woensdag weer naar huis. Het is in Rome eivol. En warm. Maar mooi. Keuzes zijn moeilijk. Maar na zoveel kilometers niet hoor. 

Dus vandaag vanuit Poggio Mirteto (na 29 kilometer lopen) weer voldoende tijd om lezersvragen te beantwoorden. 

Hoe gaat het met je voeten?

Prima. Ik hoop wel dat de reuk van die dingen wat aangenamer wordt voordat we het vliegtuig ingaan. Op een noodlanding in Milaan zit immers niemand te wachten. Met boze blikken alleen kan ik wel leven. 

Hoe voel je je?

Zonder overdrijven: ik voel me een jaar ouder dan toen ik weg ging. Zonder schoenen loop ik echter als een honderdjarige die uit het raam sprong. Volgens mij ben ik niet veranderd. Ik ben nog steeds geweldig, superintelligent met een lichaam van een jonge god. Misschien is mijn superioriteitsgevoel wel iets afgenomen. 

Was de reis meer een mentale kwestie dan een fysiek gebeuren?

Mentaal. Je voeten blijven wel gaan. Het is niet zo dat op een druk kruispunt de linkervoet naar links wil en de rechter naar rechts met een pijnlijke spagaat als gevolg. Maar terwijl je voeten het werk doen gaan je gedachten voortdurend met je op de loop. '

'Zal ik hier pauze houden?', 'Zal ik deze bank beroven of die in een volgend dorp?', 'Zal ik weer een pauze inlassen?', 'Voel ik nu iets in mijn knie/ enkel/ rug?', 'Moet ik hier een pauze inlassen?', 'Loopinator het is leuk en aardig maar dit ga je nooit redden!', 'Zijn we er al?', 'En nu dan?', 'Waarom niet? 'Ik kan niet meer!'.

En dit keer 60 keer per minuut, acht uur per dag. Vermoeiend. Nee hoor 😄. Geen probleem.

Wat ga je missen?

De vrijheid. De kleuren, de geuren, de smaken. Het langslopen. Vooral dat laatste. Heel bewust deze reis maken in de wetenschap dat een land, de mensen jou willen ontvangen. Dat ga ik missen. Want dat komt op deze manier nooit meer terug. 

Heb je wel eens gehuild onderweg?

Ja. Net. Toen ik het vorige opschreef.