Bijna juli. De Sinterklaasdebatten gaan zo weer beginnen. De marsepeinen varkens liggen al bijna in de etalage. En het einde van de reis is op één etappe na gevild. De planning is dus gewijzigd. Morgen heel vroeg loop ik Rome binnen en probeer ik de dienst in de Friezenkerk te halen (update: niet gehaald 25 km was net een half uur te ver om op tijd te zijn).
Want vandaag heb ik iets gedaan wat ik iedereen afraad: lopen langs een tweebaans A7 vol met psychopaten met een rijbewijs. Maar Monterotondo is gehaald (ietsje verder zelfs). Gelukkig dat ik morgen nog door een natuurgebied wandel want anders was dit asfaltlopen (35 km) een anticlimax van de reis geweest.
Wat heeft Sinterklaas nu te maken met deze etappe? Weinig.
De etappe: Te veel, te warm en te druk. Morgen zal het gebeuren; Rome. Kerken. Oudheid. Veel mensen.
Voordat ik de slaap der rustelozen ga slapen eerst nog een passage uit het gedicht 'Het Huwelijk' van Elsschot dat Pieter Quelle me mailde eerder deze week. Ik heb geen moordneigingen hoor, integendeel. Ik wil iedereen wel doodknuffelen.
Het gaat me om de weemoed die ik al dagen voel, vlak voordat ik in slaap val. Ik ga de reis missen. En toch ook weer niet.
Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad,
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
Al hoop ik niet dat ik later door mijn dochter wordt bezien als godverlaten en vervaarlijk, Pieter 😄
Voor Gretha's opdracht, #5: de verlaten kerstbal langs de kant van de weg.
Reactie plaatsen
Reacties
Beste Loopinator,
Graag wens ik jou een prachtige laatste etappe toe, met een glorieuze intocht in Rome. Wekenlang heb ik dagelijks genoten van jouw woord- en beeldverslagen van dé reis. Ik kijk uit naar jouw uitgebreide verslag, met praktische tips. Nimmer heb jij gesproken over de stress van het verkrijgen van een overnachtingsplek. Onder meer daar ben ik benieuwd naar.