Assissi (dag 78)

Op een vakantie niet al te lang geleden was er een Frans alfamannetje die zijn zoon van ongeveer vijftien jaar wilde leren borstcrawlen. En omdat het dorp twintig kilometer verderop dat nog niet doorhad, ondersteunde hij zijn gezwem met luide stem.

Voor ons leek het of hij verdronk. Dat hij tijdens het zwemmen werd aangevallen door een wilde horde hongerige haaien die onder water vochten om zijn met wijn gemarineerde darmen. Voor zijn familie was er niets nieuws onder de zon. 

De zoon had wel eens tv gekeken en wist hoe de borstcrawl eruit zag. De vrouw keek kort vanachter maar magazine verveeld naar het water naar haar luid gebarende en schreeuwende man. Ze las snel verder. 

Eigenlijk was dit mijn eerste bewuste alfaman spektakel. Voor het eerst was ik me er van bewust dat wanneer ik in het water zou springen en met soepele slagen een rondje zou zwemmen, geen haar beter zou zijn. Het enige verschil: een paar liter spraakwater. 

Hier werd ik door mijn vrouw aan herrinnerd toen ik mijn wandelwetenswaardigheden uitwisselde via de telefoon. Want ik had weer een paar echte ontmoet. Wandelaars met een opblaasbare rots in de rugzak, die ze te pas en te onpas opbliezen, erop klommen en zich op de borst sloegen als ware Bokito's.

De wandelaars die weten hoe het moet. Maar vooral die weten wat wel een echte pelgrim is en wie niet. Het lijkt wel een trend en wie is in godsnaam daarin geïnteresseerd? Al ga je met een helicopter of farcaster naar een andere plek. Maar nee. En daarna overal opmerkingen over hebben. Zo niet relaxed. Zo 'mijn weg of de snelweg' dat ik een paar prachtige dagen luidlachend heb doorgebracht. 

Vandaag ook de dag doorgebracht met Andrea. Een Italiaan met geduld want ik spreek nauwelijks Italiaans en hij al helemaal geen woord over de grens. Ik kan best wel veel uit de context halen en denk dat ik hem begrijp. Met een op de juiste plekken instemmend hummen, een welgemeend sí of met een verbaasd nò, kun je daarnaast ver komen. 

Hij is gepensioneerd en heeft me van alles verteld over de planten (welke geneeskrachtig en welke goed bij het koken zijn te gebruiken). Over het geloof heb ik wat opgestoken, hoe hij daar over dacht maar bij een bespreking van een boek moest ik helaas afhaken. Daar kon ik echt niets meer volgen.

En als ik zeg geen woord over de grens meen ik dat ook. De woorden op een bord met de tekst 'info point' deed geen bel rinkelen. Maar dat geeft helemaal niks. 

Zo waren we zo maar waar we zijn wilden. In Assissi. Na een fijne slotklim. De afstand (route) 17 kilometer. In Assissi zelf en van en naar de camping nog eens vijftien. Maar die tellen niet. Maar wat een stad. Je zag door de kerken de souvenirshops bijna niet meer. Religie is kassa in Italië. En mooi.