Goden hebben een slecht gevoel voor humor. En ze hebben veel keien tot hun beschikking. Heel veel keien. Maar niet het geduld om ze netjes neer te leggen. Eigenlijk zijn de oude Goden eikels. Enorme eikels. Vooral de laatste vijftien kilometer naar de Passo della Futa was een meer een pad voor MTB'ers met een doodswens. 

Toen ik vanmorgen om zes uur de deur achter me dicht trok, ging ik er vanuit dat het een dag als alle andere zou worden. Genieten tot ik er bij neer zou vallen. Vrolijk lachend naar alles en iedereen tot ik kramp kreeg. Maar het werd een andere dag. Totaal anders. Want ik trof wandelaars. Echte.

De zelfkant van de samenleving. Dat is een begrip waar ik niet zoveel mee heb. Ik begrijp die term ook niet. Maar dat kan heel best met mijn intelligentie te maken hebben. Ik zit in een hotel aan de achterkant van het station. Een aaneenschakeling van straten met mensen die zo op het eerste gezicht pech in het leven hebben gehad.

Wanneer je elke dag in je eentje loopt, heb je wel eens tijd om na te denken. Vandaag was zo'n dag. En ik ben tot de conclusie gekomen dat ik geen enkele behoefte voel mijn individualiteit af te leggen.

De meesten van jullie weten niet wie Albert Beekes is. Of Grutte Pier. Of Johannes van Gans. Ik ga van hen niet de doopceel lichten maar wel iets over hen vertellen. Te beginnen met Dhr. Beekes. Ik weet jammer genoeg niet waarom hij het gedaan heeft maar ik ben hem dankbaar. De route Beekes. 

Maandagmorgen. Maar zonder dat gevoel. De zon is weer opgekomen. Ik leef nog en jullie ook. Vandaag de eerste dag van de rest va mijn leven. Over de Po vlakte. Vanmorgen toch maar besloten om niet de route Beekes te volgen. Want een beetje om.

De zon schijnt, de vogels fluiten, de reizende kunstmarkt wordt weer opgezet. Dit keer in Garda. Vandaag is de dag dat ik naar één van de beste ijszaken in de wereld langs ga. In een dorpje vlak bij Verona. 

Van fouten kun je leren. Maar vandaag is toch meer een halve fout volgens mij. Leer ik dan maar de helft van wat ik had kunnen leren? Wat is namelijk het geval. 27 graden, het Gardameer en miljoenen Duitsers en Italianen die vakantie vieren. Wat je dan krijgt? Volle stranden. En dat is leuk.

Dit wordt een kort blog. Ik heb een marmot gezien. EEN MARMOT.

Als Groninger weet je dat je huis kan schudden, dat alles ligt aan de hoge heren in Den Haag en dat je elkaar groet met de wijsvinger. Zittend in de auto is het voor de Groninger namelijk al voldoende om alleen de wijsvinger van het stuur te halen om de tegenligger al het beste te wensen. In Italië is men wel gecharmeerd van het hoofdknikje.

In sommige steden is geen graffiti te vinden en in andere steden struikel je over de meesterwerken. In Bologna, Krefeld en nu in Trento zijn ware kunststukjes te vinden. En dat is voor een vermoeide loper wel zo prettig.