Wanneer je elke dag in je eentje loopt, heb je wel eens tijd om na te denken. Vandaag was zo'n dag. En ik ben tot de conclusie gekomen dat ik geen enkele behoefte voel mijn individualiteit af te leggen.
Ik geniet van de wereld zelf. De wereld als hostie. Daar moet je op kauwen. Denken of hopen dat er leven is na de dood, spreekt me wel aan. Maar voor mij liever niet in een georganiseerd geloof.
Hoe mooi zou het zijn dat je het leven kon rekken tot nadat je lichaam heeft afgedaan. Maar alleen het denken is niet genoeg. Om iets te begrijpen zijn beelden nodig. En zeker bij zo iets ingewikkelds.
Anders dan in onze Nederlandse kerken hebben ze dat echt in Duitsland en Italië begrepen. Pracht en praal. Niet alleen in de kerken maar ook in de steden. Ik keek, nee ik kijk mijn ogen uit. Mooi om te zien. Geweldig bedacht. Zieleheil voor velen.
Maar toch zit het mooie in de natuur. Dit wonder wat we dagelijks kunnen beleven, nemen we aan als iets vaststaands. Iets dat er altijd is. En dat klopt. Het meeste zal er nog zijn als wij al lang zijn verdwenen.
En dit wat er altijd is, moeten we koesteren in plaats van negeren of hopen op iets wat je wilt zijn na je dood. Kijk eens om je heen. Zeg eens wat vaker 'Ik hou van jou' of 'Wat hebben we het toch goed met elkaar'. Of om Jimmy Valvano te citeren: Lach elke dag, denk elke dag en huil elke dag. Dan heb je een goede dag. Een volle dag. Een goed leven.
En dan hoef je niet eerst dood te gaan om het beter te krijgen. En daar zat ik aan te denken toen ik vervolgens een dooie kat, een dode haas, een dood schildpadje, een dode kraai en een dode slang zag. Was dit een teken dat ik moest stoppen met deze ketterij?
De afstand van vandaag 34 kilometer in een etappe die in drie delen was te verdelen. Een meanderend pad langs de Po. Oftewel die kerktoren kwam maar niet dichterbij. Het tweede deel van 9 kilometer lang over een zeer slechte rechte weg zonder ook maar een centimeter schaduw. En vervolgens 15 kilometer over een grotendeels niet gemaaide dijk met gras dat tot de oksels reikt.
Dus als iemand een tuin wil met Italiaanse wilde bloemen? Ik denk dat ik tot eind november nog wel zaden en bloemen uit diverse lichaamsholtes zie verschijnen. Bij interesse even een berichtje achterlaten. Tot morgen vanuit Bologna hoop ik.
Reactie plaatsen
Reacties
"Anders dan in onze Nederlandse kerken hebben ze dat echt in Duitsland en Italië begrepen. Pracht en praal. Niet alleen in de kerken maar ook in de steden". Een heel terechte waarneming. Toen Amsterdam nog een moeras was met een paar houten huisjes bouwden de Italianen al het buitenaards mooi Florence bij elkaar...