Na lang overleg met het thuisfront toch maar besloten om verder te gaan. Hoewel mijn leven compleet is. Hoe een dag een mensenleven kan veranderen. Hoe dit kan? Lees verder zou ik zo zeggen.
Er was eens heel heel lang geleden een iets die de wereld heeft geschapen. Sommigen zeggen dat dit met een luide knal gepaard ging. Anderen beweren iets anders. Maar hoe het ook zij. Op een dag (met een mogelijke afwijking van een paar miljoen jaar) werden ook de bergen gevormd.
Uit het niets met grof geweld kwamen aardlagen omhoog. Sommigen beweren met berggeiten en al. Maar ik betwijfel dat. Volgens mij stonden de geiten op de verkeerde plek op de verkeerde tijd. In dit natuurgeweld heb ik nu al een paar weken het geluk om rond te dartelen.
Niet heel goed want ik wordt regelmatig ingehaald door bejaarde Tirolers achter rollators. Ze doen echter nog iets anders: ze jodelen keihard in je oor. Niet normaal. Een beetje overbodig ook. Maar blijkbaar zit dat in hun natuur. (update het schijnt dat ze Servus in mijn oor krijsen).
Dat gejodel wordt steeds minder. De bergen echter worden niet minder steil. Mijn zelfvertrouwen groeit echter ook. Dus de stoute schoenen aan en de eerste berg omhoog: de Ultissimo. Zestien kilometer lang omhoog van het Gardameer naar de top. En als je daar dan staat als boerenlul op de eerste dag dat de refugio open is op een hoogte van 2060 meter doet dat toch wel wat met je.
Vooral met mijn maag.
Ik kon bijna geen hap door mijn keel krijgen. Bang dat het er direct weer uit kwam. Maar ik heb daar wel de koelkast leeggedronken. En voor het eerst in mijn latere leven dacht ik dat ik te ver was gegaan. Maar het voelde heerlijk. Dus wat denk ik? Op naar de volgende berg.
De Monte Baldo. Via de route met de mooie uitzichten. En de hele beklimming was weer vergeten. Wat is het toch geweldig daar boven. En opeens zie ik twee marmotten. In een oude jas. Het dier dat ik heel graag wilde zien. En waarom ik deze etappe ook wilde lopen. Een laatste kans op deze reis om ze te zien.
En waar zag ik ze? Tweehonderd meter naar links als je met de kabelbaan uit Malcesine naar boven was gegaan. Maar dan was mijn dag niet zo mooi geweest. Absoluut de mooiste dag tot nu toe. Lichamelijk tot mijn grens geweest en in mijn hoofd net weer een klein kind. En daarom wilde ik wel naar huis.
Mijn reis is geslaagd. De rest is bonus. Vandaag heb ik 33 kilometer gelopen. En begrijp ik opeens ook het fenomeen hoogtemeters. Hoera.
Reactie plaatsen
Reacties