En hier zijn ze dan. Na dertig dagen wandelen de eerste lopers die ook dezelfde richting oplopen. Meike en Andy, die de Romantische Straße lopen. Vanmorgen tot Dinkelsbühl met hen mee gewandeld en afgesloten met een defitige koffie. 

Komt het door mij en de rust zonder geluid zo door de dag heen. Of hebben mensen echt zoveel lawaai tijdens het ontbijt. Smakken. Slurpen. Hoort dat erbij? Of is dat iets Aziatisch? Want in mijn biker friendly hotel was letterlijk ook een buslading uit het Verre Oosten ondergebracht. En ze waren niet alleen. 

Toen ik gistermorgen in de ontbijtzaal kwam, zat een beglitterde afvaardiging van de Village People wat teneer geslagen aan de koffie te nippen. Even later wist ik waarom. Het vrouwelijk deel van het ouder duo van een paar tafels verder maakte nogal wat lawaai.

Als een trein. Het voordeel van dagenlang stijgen is dat het op een dag ook moet gaan dalen. En dat was vandaag. Licht hellend naar beneden. En door. Daar krijg ik nu een stijve plasser van. De prioriteiten worden anders na een maandje lopen, nietwaar?

Je kunt me voor een paar dingen wakker maken. Arla melk, nasi en een goed klaar gemaakte schnitzel. Van de laatste heb ik vandaag meerdere gehad na mijn schoonheidsslaapje. Gelardeerd met Bratkartoffeln en Gemüse. En bier. Heerlijk. 

We zijn in bijna echt in Beieren aanbeland en dat zullen we weten. Dit trotse Bundesland ziet zichzelf als meer waard dan de rest van Duitsland. Vriendelijk gezegd, zijn ze het California van Duitsland. Iets minder vriendelijk: de Friezen van Duitsland.

Hoe vaak zijn er wel geen posters van een berg (en een pad naar boven) gedrukt en opgehangen bij reorganisaties. Waarbij de veranderaar en/ of de leidinggevende de medewerker uit ging leggen dat het moeilijk zou worden maar dat er een kronkelig pad met veel S-bochten naar de top zou leiden.

Als je nu denkt wat heeft de achterkant van een vrachtwagen nu te maken met een wandeltocht, moet je even inzoomen op de nummerplaat. Vandaag was kak. Hoe mooi de afgelopen dagen waren hoe weing inspirerend was de etappe naar Zwingenberg vandaag. Saai, vervelend en het afscheid van de Rijn. 

Soms heb je een paar dagen nodig om je gedachten te ordenen. Omdat je eigenlijk niet gelooft wat je is verteld. De afgelopen dagen heb ik toch wel verdwaasd rondgelopen. In zowel Koblenz door de veerman als in Braubach door de campinghoudster is me het volgende medegedeeld.

Het nadeel van regen is dat je je tent niet te drogen kan hangen. Dus daarom maar een hotelkamer in Wiesbaden als drooghok gebruiken. En de was gedaan. Terwijl ik dit typ, heb ik zelfs een nagesynchroniseerde Harry Potter op de achtergrond. Buikje is weer vol na een heerlijke siš kebab.

Wat een geweldige dag. De mooiste wandeldag tot nu toe. Natuur. Klimmen. Dalen. Vlak. Regen. Zonneschijn. Zweet (per liter). En groen. Helder groen. Fantastisch.