Op deze zonnige dag opgelopen met twee Oostenrijkse dames. En ook zij waren overtuigd dat het beeld van Fransiscus die uitkijkt naar iets in de verte een toevoeging is aan het werelderfgoed. Een nieuwe David op de ballustraden van het klooster Montecasale. Het klooster waar je geen cappuchino moet bestellen omdat je dan een monnik mee krijgt.
Dit klooster is een klooster zoals een klooster behoort te zijn (vind ik). Klein. Sober. Afgezonderd van de wereld. En het mooie is de gastvrijheid. Het plezier wat de aanwezige monnik uitstraalde. Een man die echt op zijn plek was. Zonder twijfel. Dus gelukkig.
Maar we moesten verder. Zo is het nu eenmaal. Op zoek naar het geluk. In de bergen. Met herten en ongelooflijk veel vlinders die met me meevlogen. De vlinders dus. Niet de herten.
Halverwege de dag weer een siësta gehouden. Dit keer bij een kantoniershuis waar Garibaldi ooit eens is geweest. Ook ben ik afgeweken van de officïele route. Morgenvroeg ook nog eens de Duitsche variant vanuit Cittá de Castello en dan weer door de bergen volgens Verkerke en Quelle.
Waarom Loopinator? Afwijken? Waarom doe je ons dit aan? Waarom? Is het leven dan niks meer waard? Is het lemming zijn niet goed genoeg? Waarom Loopinator? Waarom?
De zoektocht naar het avontuur, lezers. En de schalks fluisterende supermarkt met vers fruit, yoghurt en melk. De roep was te sterk en het vlees te zwak op deze wederom heerlijke zonovergoten dag. De afstand? 31 kilometer.
Reactie plaatsen
Reacties