Reizen is met de coronas toch wel vreemd. Ten eerste is het niet druk en de mensen die wel onderweg zijn, blijven ver bij elkaar uit de buurt.
Ik hoop trouwens dat dat in de toekomst niet veranderd. Ik kan best zonder het Mundgeruch und übermßiges Schwitzen van anderen die net te dichtbij komen (lees binnen mijn persoonlijke comfortzone van twee meter).
Vandaag stond ik na drie uurtjes reizen op het station van Rheine. De startplaats van de Hermannshöhen. Maar daarover vanaf morgen meer. Vanavond heb ik wat door Rheine gelopen. Leuk stadje met zeer vriendelijke mensen. En ik werd zomaar verrast.
Toen ik aan het voorgerecht was begonnen, liep een hond met eigenaresse langs. Ik vriendelijke knikken en lachen want leuke hond en ging verder met kauwen. Een kwartier later kwam de dame terug en vroeg of ze even bij me aan tafel mocht zitten.
Paniek. Jehova? The Sales Company? Maar als een watje die ik ben, zei ik natuurlijk ja natürlich. En toen kregen ik, en met mij alle Nederlanders, een enorm compliment: Duitsers lächeln niet zo en zijn niet zo freundlich als ze onbekenden begegnen.
Een kwartier later namen we weer afscheid en ben ik in één keer weer in de wandelmodus; onthaasten als een dolle en tijd voor het gewone.
In de wandelmodus zijn, is iets anders dan het wandelen zelf. Ik zie er wel wat tegenop omdat ik me niet heb voorbereid. Weinig kilometers onder de riem. Wel veel extra coronakilo's.
En een rugzak vol met mondkapjes. Dat wordt vaak tandenpoetsen en niet teveel salami en knoflook eten want anders overleef ik me zelf niet.
Reactie plaatsen
Reacties