Na een jaartje bijna niet te hebben gewandeld, werd het tijd om weer eens aan de slag te gaan. En er was precies tijd genoeg in de zomervakantie om nog een weekje op pad te gaan. Maar vanwege de corona's niet al te ver weg dus een mooie route uitgezocht in Duitsland; de Hermannsweg. Wandelen door het Teutoburger Wald over de 'bergkam' aldaar. Ik heb een donkerbruin vermoeden dat het geen wandeling in het park wordt.

Het heilige moeten

Hitte is een keuze. Het is op het moment dat ik dit oppen vierendertig graden. Gelukkig waait het niet. Toch hou ik het op de Hermannsweg voor gezien. Het heilige moeten ontbreekt en dan voel je opeens wel de warmte. En dan blijkt dat de stem in mijn hoofd die naar huis wil, luider is dan die door wil. 

Lees meer »

Een teek. Een teken.

De tent stond vanmorgen ergens anders dan waar ik hem gisteren heb opgezet. Dat verklaarde denk ik ook het meerdere keren herplaatsen van de slaapmat. De ondergrind was behoorlijk scheef. 

Lees meer »

Zwakke enkeltjes

In de boekjes staat dat de eerste etappe van de Hermannsweg een lekkere inkomer is. Dwars door het Emsland. Zo vlak als een strijkijzer. En dat klopt. Tot Bevergern was het daarom ook niet heel erg spannend. 

Lees meer »

Rheine

Reizen is met de coronas toch wel vreemd. Ten eerste is het niet druk en de mensen die wel onderweg zijn, blijven ver bij elkaar uit de buurt.

Lees meer »

De dag ervoor

Gisteren besloot ik om morgen te beginnen. Het mooie daarvan is dat ik me nog een dag kan verheugen op  deze tocht. En intussen kan ik nog even wat nieuw merino ondergoed scoren, de accu's opladen en de rugzak schoonmaken en inpakken. 

Lees meer »